به یاد دو قهرمان ماه دی - تور فرانسه

شاید کنار هم قرار دادن محمد علی اینانلو و سعید اعرابیان کار عجیب و سوال برانگیزی باشد، اما مرگ و سفر نهایی هر دو در دی ماه، فصل مشترک دیگری بود که نگارنده را به نوشتن این مطلب واداشت.

استاد اینانلو بیشتر عمر خود را جلوی دوربین، پشت فرمان و در اعماق طبیعت گذراند و سعید اعرابیان نیز حقیقت زندگی خود را پشت فرمان ماشین پیدا کرد و عمرش را برای سرگرم کردن طرفدارانش و علاقمندان به سرعت و جاده گذاشت. دو عشق ماشین که شاید هیچ گاه همدیگر را ندیدند، اما به موازات هم به سوی مقصدی مشابه تاختند.

آقای گزارشگر

یک مصاحبه دو ساعته با محمد علی اینانلو در میانه دهه 80 به ما نشان داد که او در کنار عشق بی خاتمهش به طبیعت، شیفته تصویر و رانندگی نیز هست. استاد اینانلو در دهه 1350 به عنوان گزارشگر والیبال وارد تلویزیون شد و آن صدای بم و پرطنین، شد موسیقی متن گزارش های ورزشی که تا قبل از انقلاب در رادیو یا تلویزیون پخش می شد. اینانلو اما از همان دوران جوانی و چه بسا از دوره طفولیت در پی طبیعت بود، از همان روزهایی که کودکی اش را با سفر مداوم در کنار خانواده ایلیاتی اش شناخت.

محمدعلی اینانلو

قبلی 1 از 3 بعدی

بعدتر و در دهه 1360، سفرهای بی خاتمه او در پهنه ایران با رانندگی و ساخت تصویر گره خورد و آن حنجره گرم و پرطنین هم به تدریج حجیم تر شد و شبیه شد به صدای موتور هشت سیلندر بلیزرهایش … در همان مصاحبه کذایی بود که گفت در طول حدود 20 سال رانندگی در ایران، بیش از 2 میلیون کیلومتر را زیر پا گذاشته و کمتر جایی در بیابان ها، جنگل ها و کوه های ایران بوده که در آن بیتوته ننموده باشد.

محمد علی اینانلو در رانندگی هم قواعد خودش را داشته و قرارش این بوده که با هر ماشینی بیشتر از 400 هزار کیلومتر راه نرود، یک جور احترام به آنهایی که سازنده خودرو هستند و تجربه به آنها آموخته که عمر مفید هر ماشینی نهایتا تا همین حدود از پیمایش است. آن صدای به یاد ماندنی می گفت:

دو تا بلیزر داشتم، دو تا تویوتا هم پا به پای من آمدند. جیپ هم داشته ام. جمعا هفت یا هشت ماشین بوده که مرکب من و گروه برای کشف طبیعت ایران قرار گرفته. گروه ما معمولا چهار پنج نفر بوده اند. همه ما آدم های چندکاره بوده ایم، از تصویربرداری و آشپزی گرفته تا آمپول زدن و شکسته بندی و حتی مکانیکی… پسرم آرش هم توی همین گروه بزرگ شد و همه چیز را یاد گرفت و حالا برای خودش وزنه ای است …

محمدعلی اینانلو

از این جا به بعد ماجرا خیلی تلخ می گردد. محمد علی اینانلو با آن صدای پرطنین و مجذوب نماینده، 12 دی ماه سال 1394 و در حالی که حدود 4 میلیون کیلومتر در همه جای مملکت گشت و گذار نموده و ایران را شناخته بود، به علت ایست قلبی در بیمارستان از جهان رفت. عجیب تر و تلخ تر اما سرنوشت آرش اینانلو پسر ارشدش بود که در آذر ماه سال جاری و کمی مانده تا سالگرد مرگ پدرش در آلمه پارک استان گلستان از جهان رفت.

محمدعلی اینانلو و آرش اینانلو

محیط بانان پیکر آرش را در خودرو یش پیدا کردند که بر اثر گازگرفتگی جان باخته بود. ظاهرا شب قبل او در کولاک گیر افتاده بود و برای جلوگیری از سرمازدگی، کپسول گاز همیشگی اش را روشن نموده بود که…

مشابه این اتفاق سال ها قبل برای محمد علی اینانلو روی داده بود اما صاحب آن صدای جادویی برای لحظه ای توانسته بود از آن خواب مشوش و مالیخولیایی قبل از مرگ فرار کند و جانش را بردارد و بزند به دل جاده. با این حال آرش در تقدیر از پدر ارث برد و نهایتا پشت فرمان و در میانه راهی بی خاتمه، فرمان را به سوی ابدیت چرخاند.

شاید در آن لحظات هم به ترانه ای گوش می کرد که جاده دروغ نمیگه، فریاد از رهایی ست … برای پای خسته، پیام آشنایی ست

https://divar.ir/daal/wp-content/uploads/2022/01/champions-of-the-month-of-dey-inanloo.mp4

متولد یکِ یکِ چهل و یک

بامداد 16 دی ماه 1388 حدود ساعت 2.5 صبح، اندک خودروهای گذری در اتوبان همت ناگهان متوجه یک پژو 206 شدند که حوالی پارک پردیسان از جهت آسفالته خارج شده و مچاله و خرد و خمیر از حرکت ایستاده است.

شاید هیچ یک از آنهایی که برای امداد و نجات به صحنه آمدند نمی دانستند که دو پیکر درهم شکسته در این حادثه گنگ و مبهم، چه راننده های تراز اولی بوده و چند هزار پیچ خطرناک را در زندگی شان با تمام سرعت پشت سر گذاشته اند. ساعاتی بعد همه آدم های عشق سرعت و عشق ماشین در چهار گوشه ایران خبردار شدند که سعید اعرابیان و احمد شرقی، قهرمانان دست فرمان در ایران از خط خاتمه زندگی گذشته اند!

سعید اعرابیان

در مراسم وداع با دو راننده نامدار، چشمان اشکبار دوستان و آشنایان بارها و بارها لحظه های خاطره انگیزی که خصوصا سعید اعرابیان در همان پیست آزادی و پیست پارک ارم برای آنها خلق نموده بود را تجسم کردند.

مرگ نابهنگام سعید اعرابیان در آن شب سرد زمستان، به نوعی خاتمه یک دوره طلایی و مجذوب نماینده در تاریخ مسابقات اتومبیلرانی نیز بود، خاتمه شور و شوق بی حد و حصر از حضور یک لنگه پا روی سکوهای لرزان پیست آزادی در آدینه های پر سر و صدا، پاق و پوق موتور ماشین هایی که هر چه اسب بخار داشتند ول می کردند روی آسفالت و چنگ می زدند به پیچ های چپ و راست تا زودتر از بقیه از زیر پرچم شطرنجی بگذرند و جماعتی را دیوانه خودشان نمایند.

جای سعید همواره آنجا بود، آن جلو جلوها، با رنو 5 یا آن لانچیا یا فیات آبارت و بعدتر با ب ام و 630 کوپه که دم اش همواره میل به فرار از پیچ داشت. سعید اعرابیان بدون شک مشهورترین راننده مسابقات در دهه 1370 بود، فرقی نمی کرد مسابقه اسلالوم باشد یا ریس یا حتی مسابقه امدادی. او برای تماشاگران و طرفدارانش همواره به موقع از راه می رسید و خیلی از رقابت ها را به عنوان نفر اول تمام می کرد و از خط خاتمه رد می شد. بعد هم به درخواست تماشاچی ها یک دور درجا مهمان شان می کرد و رد لاستیک هایش و دایره های سیاهی که روی آسفالت می انداخت تا مسابقه بعدی می ماند.

سعید اعرابیان در محاصره رقبای مهمی مثل بهرام فلاحی، عمید کمپانی، محمد علی مرندیان، علیرضا طباطبایی، خسرو سودمند، نادر جعفری و خیلی از قهرمانان دست فرمان ایران، همواره به طرفدارانش فکر می کرد، انگار که عصب و عضله اش به مغز تماشاگران وصل بود. استاد رانندگی نمایشی و فشردن پدال گاز در همه آنجاهایی که بقیه ترمز می کردند…

سعید اعرابیان

سعید اعرابیان از موتورسواری با کراس آغاز کرد و همان جا بود که سر نترسی برای حرکات نمایشی پیدا کرد و پشت فرمان ماشین هم آن را به کمال رساند. سال های بین 72 تا 76 با آن ب امو 635 قرمز و زرد که میزان کشتی بود، سلطان پیست شد اما هیچ وقت از گفتن فوت و فن رانندگی به جوانترها و رقبایش ابایی نداشت.

سعید اعرابیان

متولد یک فروردین سال 41 و بچه خیابان طوس محله عباس آباد، همواره دلش می خواست یک باشد اما گاهی رقبا ماشین های خیلی بهتری از او داشتند و گاهی ب ام و محبوب مثل همواره سردماغ و در اوج نبود. با این حال برای سعید اعرابیان حتی حضور در رقابت غنیمت بود، انگار که پشت آن همه هیجان و سرعت چیزهای دیگری هم به غیر از سکو و کاپ پیدا می کرد. او قلب بسیاری از طرفداران را تسخیر نموده بود شاید از همان روزی که از جایگاه پانزدهم کوبید و سبقت گرفت و آمد به جایگاه اول و قهرمان شد.

سعید اعرابیان شیفته هر چیزی بود که چرخ یا فرمان داشت و بلافاصله به خاطر استعداد خارق العاده اش آن را تبدیل به بازیچه ای برای خلق هیجان و نمایش می کرد، از آن مینی بوس ایویکوی بازیگوشش که لوازم موتور سیکلت با آن می فروخت تا قایق موتوری یک دوست در آب های مواج دریای خزر.

سعید اعرابیان در دهه 1380 و تا آن شب لعنتی دی ماه 88، کم و بیش در مسابقات حضور پیدا کرد البته با ماشین دیگران. حتی سراغ رالی هم رفت و اگر به وسوسه سرعت بیشتر غلبه نموده بود حتی در رالی بین المللی ترکیه هم یک سکو می آورد اما اوضاع چندان بر وفق مرادش پیش نرفت. قهرمان قلب ها از اینکه چندان فرصت حضور در مقابل طرفدارانش را نداشت، ملول و غمزده می نمود.

https://divar.ir/daal/wp-content/uploads/2022/01/arabian.mp4

هنوز هم هیچکس نمی داند که بالاخره در آن شب سیاه چه اتفاقی افتاد که سعید اعرابیان و احمد شرقی که هیچ وقت در خیابان اهل نمایش و ترساندن راننده های عادی نبودند، با سرعت زیاد به بیرون از اتوبان پرت شدند و بر زندگی پرماجرای شان نقطه خاتمه گذاشتند.

به قول محمد علی اینانلو: جاده هم دروغ میگه اما تاوانش خیلی سنگینه …

منبع: بلاگ دیوار