200 سالگی پدر علم ژنتیک با نبش قبر او جشن گرفته شد - تور فرانسه

به گزارش ایرنا از وبگاه اِن پی آر (NPR)، گرگور مندل در برنو، دومین شهر بزرگ جمهوری چک، زندگی و کار می کرد. در سال 2022، او 200 ساله شد (در واقع 200 سال از زمان تولد او گذشت). محققان جمهوری چک در پی راه هایی بودند تا به این مناسبت از مندل که قهرمان زادگاهش به شمار می رود، تجلیل نمایند. گزینه های پیش روی آن ها عبارت بود از برگزاری جشنواره، برپایی یک کنفرانس علمی و ساخت یک مجسمه.

ژیری دوشک (Jiří Dušek)، منجم و مدیر رصدخانه و افلاک نمای برنو، به این فکر افتاد که آیا تا به امروز آزمایش های ژنتیکی برای بنیان گذار علم ژنتیک اجرا شده است؟ و این شروع ماجرا بود.

فکر دیوانه وار به عمل تبدیل می گردد

شارکا پُسپیشیلووا (Šárka Pospíšilová)، متخصص ژنتیک، می گوید: فکر تجزیه وتحلیل ژن های مندل دیوانه وار به نظر می رسید.

با این حال، او به سراغ متخصصان مختلف دانشگاه رفت تا بپرسد این کار چگونه ممکن می گردد و با مردم شناسانی که تجربه آنالیز بقایای شخصیت های تاریخی را داشتند و بعلاوه باستان شناسان مشورت کرد.

نبش قبر مندل در برنو و انجام آزمایش های ژنتیکی روی بقایای جسدش احتیاج به کسب اجازه از آگوستینی ها (اعضای فرقه های مذهبی مسیحی که از قانون سنت آگوستین پیروی می نمایند) داشت؛ زیرا مندل یکی از آن ها بود. تصور می شد که جسد مندل در مقبره آگوستینی ها در گورستان مرکزی شهر دفن شده باشد. در نهایت، اجازه نبش قبر مندل از سوی رهبران مذهبی آگوستینی صادر شد.

غول ژنتیک

فیلیپ پَردی (Filip Pardy)، زیست شناس مولکولی تیم پژوهشی، بار مسئولیت سنگینی را احساس می کرد. او می گوید: گرگور مندل فردی است که در اولین درس دانشگاه در رشته ژنتیک، درباره او گفته می گردد. همه مخصوصاً در برنو احساس می نمایند که او بسیار مهم است. او به نوعی یک الگو است.

آزمایش های گیاهی مندل در طول زندگی اش شناخته شده و تحسین شده بود؛ اما شهرتش پس از سال 1900 میلادی افزایش یافت؛ یعنی در زمانی که متخصصان ژنتیک کار او را دوباره کشف کردند.

ژن های مندل سرنخ هایی درباره زندگی او به دست می دهد

دانشمندان دی اِن اِی اسکلت مندل را توالی یابی کردند و انواع ژن های مرتبط با دیابت، مسائل قلبی و بیماری کلیوی را یافتند. آنچه توجه آن ها را بیش از همه جلب کرد، ژن مرتبط با صرع و مسائل عصبی بود.

آن ها پی بردند که او در طول زندگی اش از نوعی اختلال روانی یا عصبی رنج می برده است که باعث عوارض عصبی بسیار شدیدی در او شده بود. دانشمندان احتمال می دهند که این بیماری ارثی بوده باشد.

پُسپیشیلووا معتقد است که مندل از کشف آن ها شادمان است؛ زیرا او از هر نوع پژوهش استقبال می کرد و مخالف انجام پژوهش روی بدن خودش نبود. مندل چیزی درباره دی اِن اِی و نقش آن در الگو های وراثتی نمی دانست؛ اما او احتمالاً حتی پس از مرگش بدش نمی آید که بخشی از یک پژوهش باشد.