چرا زخم کاری گزینه مناسبی برای سریال بینی است؟ - تور فرانسه

فیلم داستان مردی است که همه خان عمو صدایش می نمایند و صاحب یک هولدینگ بین المللی است. پسر یکی از رفقای قدیمی اش به نام مالک دست راست اوست. چیزی که باعث برانگیخته شدن حسادت پسرش ناصر می گردد. از آن طرف سمیرا همسر مالک عشق قدیمی خان عموست و مالک هم زمانی عاشق منصوره دختر خان عمو بوده است. سمیرا، مالک را تشویق می نماید که حقش را از خان عمو بگیرد.

چرا باید سریال زخم کاری را ببینیم؟

مهدویان همواره در ساخت فیلم های بیگ پروداکشن و جمع کردن آثاری با صحنه های عظیم و بودجه های زیاد استعداد داشته است. ممکن است تصور کنید خرج کردن پول زیاد و ساختن فیلم کار ساده ای است اما واقعیت این جاست که مدیریت ساخت فیلم های بیگ پروداکشن دشواری ها و پیچیدگی های زیادی دارد.

سریال زخم کاری در ادامه آثار مهدویان بیگ پروداکشن محسوب می گردد. سر و شکل سریال شبیه آثار سینمایی مهدویان است. لانگ شات های هادی بهروز که با کات های سجاد پهلوان زاده به کلوزآپ صورت بازیگران وصل می شوند، هیجان انگیز از کار درآمده. موسیقی حبیب خزایی فر برای سریال زیاد است البته به نظرم آن ملودی تعلیق برانگیز سازهای الکتریک خوب روی صحنه ها نشسته است و به خصوص از همان ابتدای تیتراژ متوجه امان می نماید که با تریلر هیجان انگیزی طرف هستیم اما مشکلش این جاست که در حین داستان جایی برای نفس کشیدن نمی گذارد. به تئوری اینکه سکوت گاهی تأثیرگذارتر است پایبند نیست و انگار کارگردان می خواهد با استفاده دائم از موسیقی مطمئن گردد که تنش و تأثیر سریال روی تماشاگر کم نمی گردد.

برای دیدن سریال فیلم برداری و تدوین و موسیقی امور ثانویه هستند. اصل کار قصه ای است که باید آن قدر کشش داشته باشد که هر هفته تماشاگر را مشتاق دیدن قسمت بعدی نگهدارد.

قصه سریال اقتباسی از رمانی به نام بیست زخم کاری نوشته محمود حسینی زاد است. محمود حسینی زاد نویسنده و مترجم با بیست زخم کاری رمان نویسی در ژانر تریلر را امتحان نموده و البته به وضوح داستانش و سریال (همان طور که در تیتراژ هم ذکر می گردد) از نمایشنامه مکبث ویلیام شکسپیر الهام گرفته است.

سریال لااقل در همین قسمت های ابتدایی اقتباس وفادارانه ای از کتاب محسوب می گردد. خود اینکه مهدویان برای ساخت سریال سراغ ادبیات رفته حرکت قابل توجهی است. هرچند اقتباس های شکست خورده ای داشته ایم و صرف اقتباس نباید برای یک فیلم یا سریال امتیاز محسوب گردد اما به هر حال نشان می دهد که سریال ایده درست داستان و حداقل پیرنگ اصلی را دارد. می ماند اینکه چطور تبدیل به تصویر گردد و چطور خرده پیرنگ های اطراف قصه اصلی گسترش پیدا نمایند. فعلا در این چهار قسمت سریال زخم کاری در هر دو نمونه پیروز عمل نموده است.

به لحاظ شخصیت پردازی سریال تا اینجا حتی جذابتر از کتاب ظاهر شده است. بخشی از این جذابیت مدیون بازی جواد عزتی در نقش مالک (مکبث قصه) است و بار بیشتر را رعنا آزادی ور در نقش سمیرا، همسر مالک (لیدی مکبث) به دوش می کشد. کاری که رعنا آزادی ور می نماید بین محصولات تصویری سال های اخیر چه در تلویزیون و چه در سینما کم سابقه بوده است. در سینما بازی هایی از هدیه تهرانی داشته ایم که به فم فتال (زن اغواگر) بودن نزدیک می شد اما در سریال های تلویزیون یا شبکه نمایش خانگی حتی نمونه ای نزدیک به این هم وجود نداشته.

شیوه لب گزیدن آزادی ور، مدل آرایش مو و لباس پوشیدنش و آن زیرکی توام با خشونتش از او یک فم فتال مدل ایرانی ساخته است. برخی ها اطلاق فم فتال به آزادی ور را زیاده روی می دانند اما هم بازیگری او و هم شخصیت پردازی اش از او یک زن اغواگر مرگبار تمام عیار ساخته است. سکانس هایی که سمیرا از دست مالک عصبانی می گردد و به او حمله می نماید برانگیزاننده و عالی از کار درآمده اند.

از آن طرف جواد عزتی هم در نقش مردی مردد که همه این سال ها شهوت جاه طلبی اش را سرکوب نموده و ناگهان حس قدرت طلبی اش سر برآورده اما همچنان هر از چند گاهی نقاط ضعفش سر برمی آورند بازی خیلی خوبی دارد.

بازیگران مکمل از سیاوش تهمورث تا هانیه توسلی و مهدی زمین پرداز همگی بازی های جالبی دارند و یاری می نمایند تا داستان های فرعی هیجان انگیز و تأثیرگذار پیش بروند.

شیوه تقسیم بندی قصه در این 4 قسمت به جا بوده. سریع سر اصل مطلب رفته و نقطه عطف اول را خیلی زود رقم می زند. بعد از آن هم در بسط و ایجاد قصه های جدید خوب عمل می نماید.

چرا نباید زخم کاری را ببینیم؟

تنها مشکل سریال زخم کاری گریم تو ذوق زننده سعید چنگیزیان است. بازی اش هم به نسبت ظرافت بازی دیگران بیش از حد رو و عصبیتش گل درشت است. یک سری نماهای کلوزآپ سریال هم با صدای بالای موسیقی بعد از مدتی تماشاگر را آزار می دهد و دست کارگردان برایتان رو می گردد که می خواهد چه تأثیری رویتان بگذارد. حجم سیگارهایی که بازیگران فیلم در عصبانیت دود می نمایند آدم را یاد فیلم های کلاسیک هالیوود می اندازد و به نظر می رسد راه چاره دیگری برای پر کردن اکت های شخصیت ها نداشته اند.

جمع بندی

در کل اگر اهل سریال ایرانی دیدن هستید زخم کاری گزینه مناسب این روزهاست. اگر سریال می خواهم زنده بمانم در توازن برای راضی نگهداشتن مخاطبان سریال های هیجان انگیز و عاشقانه بود، زخم کاری با جنبه فقط تریلرگونه اش راه جدیدی می رود. به لحاظ ساختاری و فنی سریال امتیاز قابل قبولی می گیرد. به لحاظ قصه در کمال تعجب و برخلاف بقیه کارهای مهدویان تا این جا حتی از بخش فنی آن هم جلوتر است و البته به نظرم بهترین قسمتش بازی های سریال و شخصیت پردازی است.

وسط قصه های معمولی و درام های طبقه متوسط تماشای جنون قدرت آدم ها و اینکه چطور کار دستشان می دهد، اینکه چطور قدرت آن ها را از حالت عادی شان خارج می نماید و تبدیل به موجوداتی مسخ شده می شوند تجربه ای دوست داشتنی و جالب است.

اگر زخم کاری این رویکرد رادیکالش را به خصوص درباره کاراکترهای زنش حفظ کند و ریتم قصه به خوبی همین چهار قسمت پیش برود، می تواند جزء سریال های مهم و برجسته ای باشد که در شبکه نمایش خانگی فراوری شده.